نقد و بررسی فیلم ابلیس “The Boogeyman”: داستان کوتاه کلاسیک استیون کینگ به یک فیلم ترسناک روان‌شناختی تاریک با تمرکز بر از دست دادن و غم و اندوه
بوگیمن از کینگ اساساً دو دستی بینیک بیمار آشفته و تراپیستش بود که در واقع معلوم شد که بوگیمن او بوده است. این فیلم در واقع به‌عنوان یک فیلم کوتاه توسط برخی از فیلم‌سازان فعال در سال 2012 فیلم‌برداری شد، اما واضح است که برای ساخت یک فیلم بلند کافی نبود. فیلمنامه نویسان اسکات بک و برایان وودز (یک مکان آرام) با استفاده از کینگ به عنوان نقطه شروع خانواده پر از غم و اندوه تراپیست که پس از مرگ همسر و مادرشان در یک تصادف رانندگی در حال فروپاشی بودند، رمز را شکستند. مارک هیمن، نویسنده، همراه با کارگردان، راب ساویج، برای شکل دادن بیشتر به این بسط وارد شد، و بنابراین نامیدن آن با عنوان بوگی من دور از منطق بنظر میرسد.
در دوره‌ای که هیجان‌های اولیه برای تماشاگران ترسناک امروزی کافی نیست، رفتار ساویج و تیمش در اینجا، تا آخرین اقدام، بیشتر مطابق با فیلم‌های کلاسیک «ترسناک» روان‌شناختی و هیجان‌انگیز است، مانند «بی‌گناهان» محصول 1961 . ماجرا از آنجایی شروع می شود که لستر (دیوید دستمالچیان) به تراپیست ویل هارپر (کریس مسینا) در دفتر خانه اش مراجعه می کند، خانه ای قدیمی که به نظر می رسد برای وحشت آینده ساخته شده است. او از آزار خود به دلیل متهم شدن به قتل سه فرزندش می گوید، چیزی که او می گوید از آن انجام آن بی گناه است، اما با این وجود آشکارا به آن متهم شده است. اینیک مکالمه ناخوشایند است، و این مرد وحشتناک است، اما زمانی که او آنجا است، همه چیز در شب شروع به خراب شدن می کند. هر شری که او با خود آورده است، شروع به انجام کار خود می کنند. این به ویژه دختران ویل، سادی 16 ساله (سوفی تاچر) و ساویر 11 ساله (ویوین لایرا بلر) را وحشت زده می کند. و اگرچه پدرشان یک تراپیست آموزش دیده است، اما غم و اندوه خود او را از برخورد مؤثر با دختران باز می دارد، “مردی که به عنوان نماد درد دائمی آنها” است.
از نظر داستانی، سادی افسار را به دست می گیرد، حتی، و البته در مد فیلم های ترسناک خالص، به خانه تا حدودی متروک و ترسناک لستر می رود که در آنجا با همسرش ریتا (یک مارین ایرلند کامل) روبرو میشود.
به شخصه، ای کاش این فیلم شجاعت اعتقادات خودش و داستان کینگ را داشت و آن را بیشتر به تخیل ما واگذار می کرد. از این گذشته، همه ما آن کمد اتاق خواب را باز کرده ایم و در ذهن خود تغییراتی از بوگیمن را دیده ایم. متأسفانه برای جمعیت امروزی که خواهان رضایت درونی در این ژانر هستند ، این فیلم به اندازه کافی خوب نیست.
